
D E N İ Z L E R
Hepsi dev gibi birer devrimciydi.
İşçiydi, köylüydü, sömürülendi, emekciydi.
Onların erdemli, isimsiz kahraman çocuklarıydı.
Tam bağımsızlık, özgürlük, adalet,
Eşit paylaşım içindi kavgaları.
Asırlık çınarların altında yemin ettiler,
Ölmek kolaydı ölecektiler.
Al al çiçekleri olacaktı,
Çiçekleri sevecektiler.
Emperyalizme, faşizme omuz omuza karşı çıktılar.
İşbirlikçi egemenlere Mustafa Kemal'i haykırdılar.
Vatan topraklarına, milli değerlere, petrole sahip çıktılar.
Tabut hücrelerden, zindanlardan, işkencelerden geçtiler.
Onların içinden sadece üç fidandı
Deniz, Hüseyin ve Yusuf.
Yıllardan bin dokuz yüz yetmiş iki,
Günlerden mayısın altısı...
Geceydi, kahpe, karanlık, sinsi bir gece.
Yaktılar projektörleri.
Çevirdiler geceyi gündüze.
Ayak uçlarıyla düzenin cellatları,
Başları önlerinde suçlu gibi sessiz yürüdüler.
Son vedaydı koğuşta ki yoldaşlara
Ağır pranga ve zincir sesleri,
Giderken ölüme üç genç dimdik.
Gecenin baykuşları ve güvercinleri şahittir ki,
Korkmadan uzattılar çelik başlarını yağlı kementlere,
Gözlerinde devrim ateşi, yüreklerinde halk...
Denizler ölmediler,
Karınca gibi heryerdeler.
(Bloğunu kapatan Sunny,Levent
ağabeyin şiiri)
(yoğun finallerim açısından
yorumlar bir müddet kapatılmıştır)
